Linnamuusikud działa w Tallinie od 1983 roku pod kierownictwem Taivo Niitvagiego. Jest pierwszym zespołem w Estonii, który do profesjonalnego wykonawstwa wprowadził muzykę tradycyjną.

Renesans tradycyjnej muzyki sakralnej w Europie Wschodniej przypadł na lata 80. Właśnie wtedy, dzięki współpracy Linnamuusikud i wirtuoza wiolonczeli Ivana Monighettiego, powstał w Moskwie festiwal muzyki dawnej Dni starinnoj muzyki. Natomiast jeden z najwybitniejszych ówczesnych kontratenorów w naszej części Europy, Marcin Bornus-Szczyciński, współpracując z Taivo Niitvägim, kierownikiem artystycznym Linnamuusikud, zainicjował polski Festiwal Muzyki Dawnej Pieśń Naszych Korzeni, odbywający się początkowo w Starym Sączu, a później w Jarosławiu. Te kontakty otworzyły przed zespołem nowe perspektywy – jak choćby możliwość współpracy z Dominikiem Vellardem (Gilles Binchois Ensemble) i Marcelem Pérèsem (Ensemble Organum) z Francji oraz zespołem Sirin z Rosji. Dzięki współpracy z artystami z całej Europy, zespół dynamicznie rozwijał się artystycznie i do dziś kontynuuje występy z wieloma muzykami z różnych krajów i tradycji, zarówno w praktyce liturgicznej i koncertowej.

Linnamuusikud dokonał szeregu nagrań dla Estońskiego Radia Narodowego, wziął udział w międzynarodowym konkursie w Arezzo we Włoszech, zdobywając złoty medal i nagrodę Grand Prix oraz nagrał 3 płyty CD w ramach inicjatywy Estońskiego Narodowego Radia i Radia Klasycznego.

W swojej twórczości Taivo Niitvägi poszukuje powiązań między hymnami ludowymi a chorałem gregoriańskim, komponując na ich podstawie także nowe utwory. W repertuarze zespołu znajdują się także polifonia wokalna oraz muzyka instrumentalna od średniowiecza po barok.

Interpretacje muzyczne Linnamuusikud odznaczają się niezwykłym skupieniem, wsłuchaniem w najdrobniejszy pojedynczy dźwięk, kontemplacją współbrzmienia, a przede wszystkim docenieniem duchowego aspektu muzyki. Zespół sięga po różne techniki wykonawcze, ikoniczne dla odległych od siebie stylów, epok i proweniencji, a następnie doskonale je ze sobą spaja w integralną całość, zawsze przefiltrowaną przez własny unikatowy, nieomylny idiom brzmieniowy.