Pod koniec XVI wieku, w Anglii, narodziła się wspaniała tradycja muzyczna, którą współcześnie określa się terminem „lyra viol”. Violę da gamba zaczęto wtedy przestrajać, szukając większych możliwości akordowych instrumentu (na wzór renesansowej lutni) oraz pełniejszego brzmienia i dłuższego rezonansu. To dążenie doprowadziło do powstania olbrzymiego repertuaru kilku tysięcy dłuższych lub krótszych, głównie solowych utworów na violę, którą można było przestroić na 59 sposobów (tyle strojów zostało zidentyfikowanych w całym zachowanym repertuarze). Kompozycje zapisywane – znów na wzór lutni – tabulaturą francuską, wydawane były drukiem (głównie w pierwszym ćwierćwieczu XVII w.) bądź spisywane ręcznie przez cały wiek XVII (ponad 80 zachowanych manuskryptów).

Lyra viol weszła również na inne, zdominowane do tej pory przez lutnię pole – solową pieśń z akompaniamentem instrumentalnym. Zazwyczaj tego typu repertuar był wykonywany (i tak dzieje się również dzisiaj) przez dwóch wykonawców – śpiewaka i gambistę. Zachowały się jednak informacje o muzykach, którzy wykonując tego rodzaju pieśni potrafili sami sobie akompaniować na violi. Wspomniane przekazy – choć nieliczne – pochodzą nie tylko z XVII-wiecznej Anglii, ale również z Francji oraz z XVI-wiecznej Italii, co dowodzi, że praktyka ta była dość szeroko rozpowszechniona. Zachowane kompozycje to utwory zarówno o świeckiej, jaki i religijnej tematyce.
Program Pieśni na sposób liry to owoc poszukiwań oraz eksploracji tej części repertuaru lyra viol, w której głos ludzki oraz dźwięk violi da gamba stają się jednością za sprawą li tylko jednego wykonawcy.