Cuncordu e Tenore de Orosei to jedni z najważniejszych strażników sardyńskiej tradycji wokalnej. Ich sztuka w wyjątkowo sugestywny sposób oddaje bogactwo i ekspresję muzycznego dziedzictwa wyspy. Zespół pielęgnuje obie formy śpiewu charakterystyczne dla Orosei – sakralny a cuncordu, związany z bractwami religijnymi, oraz świecki a tenore. To właśnie cantu a tenòre (sardyńskie: su tenòre, su cuncòrdu, su cuntràttu, su cussèrtu, s’agorropamèntu, su cantu a pròa; włoskie: canto a tenore) jest unikatowym stylem polifonicznego śpiewu ludowego, charakterystycznym dla Sardynii – zwłaszcza regionu Barbagia, choć przykłady tej tradycji spotkać można również w innych częściach wyspy. W 2005 roku UNESCO uznało cantu a tenòre za przykład niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości. Dzięki temu I Cuncordu e Tenore de Orosei są nie tylko wykonawcami, ale i żywymi depozytariuszami tradycji o randze światowego dziedzictwa.
W ich repertuarze znajdują się gotzos (pieśni o Męce Chrystusa), serenady miłosne, tradycyjne tańce i pełne spektrum pieśni ich rodzinnego miasta – jedynego na Sardynii, które nieprzerwanie zachowuje obie formy śpiewu. Każde wykonanie jest wierne surowym kanonom, a jednocześnie emanuje żywą siłą przekazu, którą artyści dzielą się z publicznością na całym świecie.
Otwarci na dialog i poszukiwania, I Cuncordu e Tenore de Orosei chętnie współpracują z innymi tradycjami muzycznymi. Występowali m.in. w Konzerthaus w Berlinie z bułgarskim chórem Angelitè i RIAS Kammerchor, z artystami z Tuwy (Hu Hun Hurtu), a także z wieloma muzykami, takimi jak Enzo Favata, Luigi Lai, Totore Chessa, Tenores de Bitti, Nguyen Le, Mola Sylla, Luciano Biondin, Paolo Fresu czy Ballade Ballade Bois. Z Ernstem Reijsegerem współtworzyli muzykę do filmów Wernera Herzoga (The Wild Blue Yonder i White Diamond). Najnowszy projekt, Voci Nomadi, powstał we współpracy z mongolskimi śpiewakami Ganzoringiem i Tsogtgerelem.
Zespół regularnie występuje na najważniejszych festiwalach i w prestiżowych salach koncertowych – od Sardynii, przez Włochy i Europę, po Afrykę – zyskując uznanie jako jedni z najwierniejszych i zarazem najbardziej twórczych ambasadorów tradycji wokalnych swojego regionu.