Śpiew „a Cuncordu” (od łac. cum cordis – z sercem, jednomyślnie; po sardyńsku cuncordos) oznacza zgodny, zestrojony, połączony. Powstał w czasach hiszpańskiej kolonizacji Sardynii i ukształtował się w ramach bractw religijnych Santa Croce, Rosario i Anime, założonych w Orosei między XVII a XVIII w. Bractwa te działają w Orosei do dziś, a ich aktywność – w przeciwieństwie do wielu innych miejscowości na Sardynii – nigdy nie została przerwana.

„A Cuncordu” to czterogłosowy śpiew męski w języku sardyńskim lub łacińskim, towarzyszący różnym momentom roku liturgicznego. Największą ekspresję osiąga jednak podczas obchodów Wielkiego Tygodnia. Teksty napisane zazwyczaj przez doskonale wykształconych poetów – często duchownych – opowiadają o cnotach świętych, dramatycznych chwilach Męki Pańskiej czy cierpieniu Maryi. Mają one silny potencjał teatralny, szczególnie w czasie obrzędów Wielkiego Tygodnia, i są skonstruowane tak, by umożliwić aktywny udział wiernych w procesjach i nabożeństwach. Pieśni tego typu zwane są „gozos” (od katalońskiego goigs i kastylijskiego gosos) i wykonywane są w języku sardyńskim.

Śpiew „a Cuncordu”, wykonywany współcześnie w Orosei, stanowi jeden z najważniejszych przejawów tradycyjnej wokalistyki na Sardynii. Wszystkie pieśni wykonywane przez zespół pochodzą z lokalnej tradycji Orosei.